Dyrektywy Nowego Podejścia wprowadzono, aby unijna biurokracja związana z wprowadzaniem norm europejskich dłużej nie spowalniała rozwoju technologicznego – jak to się działo przez wiele lat. Na jakich zasadach oparto nowe rozwiązanie? Dyrektywy Starego Podejścia były bardzo szczegółowe – z jednej strony umożliwiało to szybkie sprawdzenie zgodności wyrobu, z drugiej opóźniało rozwój technologiczny.

Dyrektywy Nowego Podejścia nie odnoszą się już do konkretnych produktów, ale do grup wyrobów i regulują wszystkie zasadnicze wymagania w sposób ogólny, skupiając się na najważniejszych zagadnieniach, czyli m.in.

bezpieczeństwie. Harmonizacja w tym podejściu ogranicza się więc do zasadniczych treści – wszelkie szczegółowe kwestie techniczne zawarte są już w normach zharmonizowanych, które stanowią uzupełnienie dyrektyw.

Jeśli norma dostała swój numer w Dzienniku Urzędowym Wspólnoty Europejskiej i została przeniesiona do zbioru norm krajowych, uznaje się, że spełnia ona wymagania zasadnicze. Jest to istotne, ponieważ w Nowym Podejściu jedynie wyroby, które spełniły normy zasadnicze mogą być wprowadzone na rynek.