Za pierwszy dokument potwierdzający prawa jednostki w Polsce uznać można akt konfederacji warszawskiej, który został przyjęty przez sejm konwokacyjny w roku 1573. W XVI wieku za obywateli uważano tylko i wyłącznie przedstawicieli szlachty i wysoko urodzone osoby, dlatego nie można traktować tej uchwały jak dzisiejsze, które stanowią o wolności obywatela.

Akt konfederacji warszawskiej zapewniał szlachcie przede wszystkim prawo do wolności wyznaniowej. Na mocy tej uchwały żaden przedstawiciel polskiej szlachty nie mógł być prześladowany ze względu na wyznanie religijne.

Takie prawo istnieje do dzisiaj w konwencji praw człowieka. Oprócz tego osoby innowiercze miały dokładnie takie same prawa i przywileje, jak szlachta katolicka.

Prawa zapisanie w akcie konfederacji warszawskiej musiały być niepodważalnie uznawane przez kolejnych wybieranych królów elekcyjnych i respektowane w czasach jego panowania. Dzięki temu dokumentowi z 1573 roku Polska zyskała miało „kraju bez stosów” i była uważana za azyl dla innowierców.